(Click to enlarge)

A huge amount of twaddle is written about art. Mark Rothko suggests that his paintings express 'basic human emotion: tragedy, ecstacy, doom and so on.' This is pure hype. And it doesn't mean you can't pick up a Rothko print in your local doomladen IKEA.

The aim of a good painting is best summed up in the words of the song 'I'm not in Love' by the seventies art rockers 10 CC: 'I keep your picture on the wall, it hides a nasty stain that's lying there.'

I exaggerate, of course, but you get the idea.

But still, forget about tragedy, ecstacy, doom. Before you consider buying one of my paintings just ask yourself this: Do I like it? Will it look OK over the sofa? Can I afford it? (Corollary: Is it a rip off?)

Of the two contradictory statements at the start of this section I have to go along with Saatchi rather than Warhol. It's a tough job; but someone has to do it. But we must leave the last word to Salvador Dali. He summed up his position in a manner that could apply to many artists: 'The only difference between me and a madman is that I am not mad.'

(Click to enlarge)

I paint unburdened with qualifications: you would crack your skull diving deeply into my art CV. Apart from four years at secondary school I haven't had a single art lesson in my life. I have never read book about how to paint. When I started painting I knew nothing about techniques, brushes, paints, canvas, paper. This stark honest truth is a blessing and a curse: on one hand it's a good excuse if I do a bad painting; but on the other, why would you want to buy a painting from such a person? What made me think I could be a painter? The answer to that teaser, in part, is this: Vettriano. Arguably Jack Vettriano is the most popular painter in the UK today. If you'd have bought a Vettriano in 1988, the time of his first serious exhibition, you'd now be laughing all the way to the bank.

Vettriano is almost exactly my age. His first job was an apprentice mining engineer. He started painting by copying the works of the great painters. The main figures for his most famous painting, 'The Singing Butler', are copied straight from an artist's reference manual. The Singing Butler now changes hands for € 1m. Jack earns € 750,000 a year in print royalties. And Jack Vettriano is entirely self taught. Vettriano didn't know what he was doing either! It is the mere thought of catching a wave, like Jack did, that keeps many painters painting.

The point is: If you are looking to brighten up a bare piece of wall (BPOW) with a Hirstian shark preserved in formaldehyde, or a nifty little Rembrandt-like portrait, sorry, I'm not your man. Move one letter further back through the Art Dictionary to Vermeer (Dutch, classicist) or even one forward to…er…Xerox (American, copyist). You might have joy there. If you need a CV crammed with 'Important Dates' and 'Significant Colleges' and 'Details Of Past Exhibitions' filling exactly one regulation side of A4, read no further. This website is definitely not for you. Move on with your life. I'm just not worth it. If you're a risk taker with a bit of imagination, a few hundred euros to spend and 15 minutes to spare, however, stick around and smell the acrylic.

You may have gathered from this preamble that I came to art by a roundabout route. I graduated from university in England with a 1st class degree in Applied Physics, after which I attempted three varied career paths - selling ice creams from a van with a jingly bell (one year); as a management trainee with the Post Office (two and a half weeks); buying TV airtime to advertise chocolate in a large advertising agency (18 months). None of these occupations grabbed me much, so from London I caught a few buses and trains heading south east and ended up in Australia where several more occupations tempted me – parking cars, carpentry, distributing pornographic magazines. Mostly in Sydney, however, I drank too much beer and got a nice tan.

Back in England, via south America, a couple of years later, I worked in the tours department of Thai International Airways, after which I sold cheap air tickets for a student travel agency. When I was thirty I had € 1000 saved up and I decided to go walkabout for six months, but didn't actually return home for ten years. I travelled mostly in the Middle East, Asia and Central and South America. When I ran out of money I taught English in Korea, made hay in Japan, picked grapes in France. I worked illegally in America for a year where I slept on the floor of an office to save rent. Throughout this period I was also writing travel articles for newspapers and magazines in England and America. I also took photographs. I took a whole lot of photographs – mostly shots of doors and windows and walls. I have a huge collection of images of Mexican door handles and Syrian window panes and Czech graffiti.

I came back to Europe and, petrified of doing something normal, I decided on a whim of a lady friend to live with her in Montpellier, south of France, and become a writer. This was lovely, of course, but ultimately impractical and hopeless. And one year later I discovered that I was forty years old with about eighty jobs behind me and none in front. Then, somehow, my first daughter unexpectedly appeared on the scene. To celebrate becoming a father I decided to write a book. I gave up job number eighty one to look after my new daughter and write. It took me five years to write a novel - based on my ten years on the road - about the weird adventures of an optimistic innocent travelling abroad. To my surprise a well known literary agent in London informed me that I had written an updated version of Voltaire's 'Candide'. He went on to say, however, that in his opinion it was not quite as good as Voltaire's opus. 'Siderodromophobia' remains one of the great unpublished masterworks of the last few centuries. It currently resides in my dusty drawer. Then one day I was back in central London with my daughter, either looking for a publisher or for somewhere my daughter could have a pee, I don't remember which, and I nipped into the Royal Academy which was showing an exhibition by the Russian abstract painter Wassily Kandinsky. Kandinsky had crossed my horizon somewhere along the line – I think from the film version of 'Six degrees of Separation' which features of his paintings – so it seemed like a thing to do. My reaction to the exhibition was that of many people who see good abstract art: 'Fantastic!' but also … 'I could do that.' So I gave up writing for painting. I found watercolours too weak and oils too strong. To get to know acrylics I started copying the works of the great painters - Munch's 'The Scream', Picasso's 'The Dream', Klimt's 'The Virgin', Hockney's 'The Bigger Splash'. I copied Hiroshige and Hokusai. I painted my bedroom in England - reflected in a chrome lampshade from Ikea - in the rough style of Van Gogh's famous painting of his own bedroom in Arles.

By now I had two young daughters and my Dutch partner and I concluded that central London was no place to bring them up. We were of the opinion that the English education system was doomed, and that one day Osama Bin Laden would blow up the Picadilly Line. So we moved to Holland. Our daughters were now aged ten and eight, so this was quite a wrench. We now live in the Dutch equivalent of Milton Keynes, 20 mins by train from central Amsterdam. This sounds dull and totally unartistic. I find Almere a creative environment however. The house we live in is big and bright and airy. Almere has a burgeoning art scene. And the surroundings are more inspiring than you would imagine - brand new houses in many bizarre styles, plenty of green spaces, the Dutch countryside not too far away.

Because of the weird and incredibly varied modernistic style of the houses in our neighbourhood - Filmwijk; where all the roads are named after filmstars or things connected to film - I started selling paintings of people's houses each in a different style (see Portfolio Numbers 127-137) with pseudo filmstrip border. I did one totally in Picasso Blue, one in the stark, minimalist geometric shapes of Kisimir Malevich, one in the car-crash style of Jackson Pollock.

After this I attempted bigger abstracts of my own design. These pure geometric shapes in stark, bold colours were a melange of klassik Kandinsky, fantastic Fernand Leger and marvellous Malevich. I also painted my children in strip cartoon style. I painted a realistic, black and white, bikini-clad image of my partner against an abstract colour backdrop of her work (organising yacht regattas). We recently went sailing in Croatia and I painted reflections of boats and yacht masts in the water. Two of these paintings sold immediately so I am currently working on a series of large canvasses of Amsterdam buildings reflected in various canals. I like this style because these paintings look abstract but are absolutely realistic. Paintings with a balanced mix of abstraction and realism appeal to me although the balance is sometimes difficult to achieve. You can see all these paintings in Portfolio.

Although, of course, every picture tells a story and every picture has a story, my work is not deep and meaningful. I am not a brain food artist. I am not Hieronymous Bosch. A painting that is deep and meaningful to a particular painter, will mean absolutely nothing to you, so what is the point? That is one for the painter to keep on the wall in his downstairs loo.

For you my aim is ever so humble: I just want to brighten up that BPOW. So move on to 'Portfolio' and see what takes your fancy. Call me. email me. Order something now! Before I either become collectable, like Jack did, or die in poverty because nobody thought I was any good.

(Klik voor een vergroting)

Bij het schilderen voel ik niet de last van enige scholing; een intensieve speurtocht in mijn kunst-cv zou u ernstige hoofdbrekens bezorgen. Behalve tijdens vier jaar lagere school heb ik nooit één enkele les in kunst gehad. Boeken over hoe te schilderen heb ik nooit gelezen. En toen ik ermee begon, wist ik niets van kwasten, soorten verf, doek, papier. Deze boerenwijsheid is een zegen en een vloek: enerzijds vormt zij een goed excuus als ik slecht heb geschilderd; maar aan de andere kant, waarom zou u van zo iemand een schilderij willen kopen? Wat bracht me op het idee dat ik een schilder zou kunnen zijn? Het antwoord daarop is deels: Vettriano. Het valt misschien te betwisten: Jack Vettriano is momenteel de meest populaire schilder van het Verenigd Koninkrijk. Had u een Vettriano gekocht in 1988, de tijd waarin hij voor het eerst serieus exposeerde, zou uw gang naar de bank vandaag de dag een vrolijke zijn.

Vettriano en ik zijn van zo goed als dezelfde leeftijd. Zijn eerste baan vond hij als leerling mijningenieur. Hij begon te schilderen door het kopiëren van werken van de grote schilders. De figuren voor zijn meest beroemde schilderij, 'The Singing Butler', zijn rechtstreeks gekopieerd uit een naslagwerk over een kunstenaar. Vandaag de dag wisselt 'The Singing Butler' tegen € 1.000.000 van eigenaar. Jack verdient jaarlijks € 750.000 aan print royalties. En Jack Vettriano is volledig autodidact. Vettriano wist ook niet wat hij aan het doen was! Wat veel schilders aan het schilderen houdt is de gedachte, tot een stroming te behoren, zoals dat Jack overkwam.

Het punt is: als u op zoek bent naar een in formaldehyde gedrenkte Hirstiaanse haai, of een mooi klein Rembrandt -achtig portretje voor het opvullen van een leeg stuk muur (LSM), het spijt me, dan ben ik niet degene die u zoekt. Ga dan een letter verder terug in de Encyclopedie van de Kunst, naar Vermeer (Nederlands, classicus), of zelfs eentje vooruit naar ... eh ... Xerox (Amerikaans, kopiist). Daar heeft u misschien meer geluk. Als u een cv nodig hebt dat uitpuilt van 'Belangrijke Data' en 'Betekenisvolle Opleidingen', en 'Details van Vorige Exposities', alles op een A4-tje, lees niet verder. Deze website is dan niet interessant voor u. Leef uw leven verder. Ik ben het niet echt waard. Maar neemt u graag een gok en beschikt u over een beetje verbeeldingskracht? Heeft u een paar honderd Euro's te besteden en nu een kwartiertje de tijd? Blijf dan in de buurt en ruik de verf!

Uit deze inleiding kunt u concluderen dat mijn weg tot de kunst een indirecte was. Aan de Engelse universiteit studeerde ik eerstegraads af in Toegepaste Natuurkunde, waarna ik mij richtte op drie uiteenlopende carrières -ijsjes verkopen vanuit een ijscowagen met een klingelbel (een jaar); als aankomend manager bij het Post Office (tweeëneenhalve week); televisie-zendtijd kopen voor de promotie van chocolade bij een groot reclamebureau (achttien maanden). Geen van deze bezigheden kon me echt bekoren, dus nam ik vanuit Londen een paar bussen en trams in zuid-oostelijke richting en kwam aldus in Australië terecht, waar me verscheidene andere occupaties lokten -auto's parkeren, timmerwerk, distributie van pornobladen. Meestal in Sydney, dronk ik teveel bier en probeerde bruin te worden.

Terug in Engeland, via Zuid-Amerika, een paar jaar later, werkte ik op de reisafdeling van Thai International Airways, en daarna verkocht ik goedkope vliegtickets voor een studenten-reisbureau. Op mijn dertigste had ik € 1000 gespaard en besloot om voor zes maanden op rondreis te gaan, maar ik keerde gedurende tien jaar niet naar huis terug. Het meest reisde ik in het Midden-Oosten, Azië en Zuid-Amerika. Wanneer er geen geld meer was gaf ik Engelse lessen in Korea, maakte hooibalen in Japan, plukte druiven in Frankrijk. Een jaar lang werkte ik illegaal in Amerika, waar ik op de vloer van een kantoor sliep om huur te sparen. Tijdens deze periode schreef ik ook reisartikelen voor kranten en tijdschriften in Engeland en Amerika. Ook nam ik foto's. Ik nam een heleboel foto's – meest opnamen van deuren en ramen en muren. Ik bezit een enorme collectie afbeeldingen van Mexicaanse deurknoppen en Syrische ramen en Tsjechische graffiti.

Toen kwam ik terug naar Europa en, doodsbang om iets normaals te gaan doen, besloot ik in te gaan op een impuls van een vriendin om met haar te gaan samenwonen in Montpellier, Zuid-Frankrijk, en schrijver te worden. Dit was utopia, maar uiteindelijk onpraktisch en hopeloos. En een jaar later kwam ik tot de ontdekking dat ik veertig was geworden, met ongeveer tachtig baantjes achter me en geen in het vooruitzicht. Toen verscheen, onverwacht, mijn eerste dochter in mijn leven. Als ode aan het prille vaderschap besloot ik een boek te schrijven. Baan eenentachtig gaf ik op om voor mijn nieuwe dochter te zorgen en te schrijven. Het kostte me vijf jaar om een roman te schrijven -gebaseerd op mijn tien jaar op reis- over de vreemdsoortige avonturen van een optimistische naïeveling reizend in het buitenland. Tot mijn verrassing liet een bekend literair agent in Londen me weten dat ik een geactualiseerde versie van Voltaire's 'Candide' had geproduceerd. Hij zei echter ook, dat het naar zijn mening bepaald niet zo goed was als het opus van Voltaire. 'Siderodromophobia' blijft een van de grootse onuitgegeven meesterwerken van de laatste paar eeuwen. Momenteel resideert het in mijn stoffige bureaula. Toen, op een dag, was ik terug in het centrum van Londen, op zoek naar een uitgever of een plek waar mijn dochter naar de wc kon, ik weet niet meer welke van de twee, en wipte binnen bij de Royal Academy, waar op dat ogenblik de Russische, abstracte, schilder Wassily Kandinsky exposeerde. Kandinsky had ooit mijn aandacht al eens op zich gevestigd -ik denk via de filmversie van 'Six degrees of Separation' waarin zijn schilderijen te zien zijn- dus lag dat een beetje voor de hand. Mijn reactie op de tentoonstelling was zoals die van veel mensen die in aanraking komen met goede abstracte kunst. "Fantastisch!", maar ... "Kan ik ook." Dus verruilde ik het schrijven voor het schilderen. Ik vond waterverf te zacht en olieverf te sterk. Om het acryl te leren kennen begon ik werk van grote schilders te kopiëren - Munch's 'The Scream', Picasso's 'The Dream', Klimt's 'The Virgin', Hockney's 'The Bigger Splash'. Ik kopieerde Hiroshige en Hokusai. Mijn slaapkamer in Engeland werd geschilderd - gereflecteerd in een chromen lampenkap van Ikea - in de ruige stijl van Van Gogh's beroemde schilderij van zijn eigen slaapkamer in Arles.

Inmiddels had ik twee dochters en mijn Nederlandse partner en ik trokken de conclusie dat centraal Londen niet de ideale plek was om twee jonge kinderen op te voeden. Wij waren van mening dat het Engelse onderwijssysteem gedoemd was, en dat Osama Bin Laden op een dag de Picadilly Line zou opblazen; en verhuisden dus naar Nederland. Onze dochters waren nu tien en acht, dus dit was een behoorlijke ommekeer. Wij wonen nu in het Nederlandse equivalent van Milton Keynes: per trein twintig minuten naar hartje Amsterdam. Dit klinkt saai en totaal niet artistiek. Ik vind Almere een creatief actieve omgeving. Het huis waarin we wonen is groot, met veel licht en lucht. Almere kent een groeiende kunst'scene'. En de omgeving is inspirerender dan u zich zou voorstellen -gloednieuwe huizen in vele bizarre stijlen, een overvloed aan groene ruimten, het Hollandse landschap niet te ver uit de buurt.

De vreemde en ongelooflijk gevarieerde modernistische stijl van de huizen in onze buurt - Filmwijk; waar alle straten vernoemd zijn naar filmsterren of dingen die met film hebben te maken - brachten me op het idee om schilderijen van de huizen van de mensen te gaan verkopen, alle in een andere stijl (zie Portfolio nummers 127-137) met randen als filmstrips. Ik heb er een gemaakt in Picasso blauw, een in de strakke, minimalistisch geometrische vormen van Kisimir Malevich, een in de "car-crash"-stijl van Jackson Pollock.

Hierna richtte ik mij op grotere abstracten van eigen ontwerp. Deze puur geometrische vormen in felle, gewaagde kleuren waren een mengeling van klassiek Kadinsky, fantastisch Fernand Leger en prachtig Malevich. Ook heb ik mijn kinderen geschilderd in tekenstripstijl. Ik schilderde een realistisch, zwart en wit, beeld van mijn partner in bikini tegen een ingekleurde abstracte weergave van haar werk (iets met zeilboten en regatta's) als achtergrond. Kort geleden zijn we gaan zeilen in Kroatië en ik schilderde weerspiegelingen in het water van boten en masten. Twee van deze schilderijen werden meteen verkocht dus momenteel ben ik bezig aan een serie grote doeken van zich in verscheidene grachten reflecterende Amsterdamse bouwwerken. Ik vind dit een prettige stijl omdat deze schilderijen een indruk van abstractie geven maar in essentie absoluut realistisch zijn. Schilderijen met een uitgebalaceerde combinatie van abstractie en realisme spreken me aan, hoewel die balans soms moeilijk te verwezenlijken is. Al deze schilderijen kunt u zien in het Portfolio.

Hoewel ieder schilderij natuurlijk een verhaal vertelt en ook een verhaal heeft, is mijn werk niet diep en betekenisvol. Ik ben geen voer-voor-psychologen artiest. Ik ben niet Hieronymous Bosch. Een schilderij dat voor een bepaald schilder vol diepte en betekenis is, zal dat voor u absoluut niet zijn, dus wat is de zin ervan? Dat is voor de schilder zelf, voor aan de wand in zijn wc beneden.

Waar het u betreft is mijn doel altijd bescheiden: Ik wil alleen maar dat LSM (Leeg Stuk Muur) wat opluisteren. Dus ga door naar 'Portfolio' en bekijk wat uw voorkeur kan hebben. Bel me op. E-mail me. Bestel iets! Voordat ik ofwel verzamelbaar word, zoals het Jack overkwam, of in armoede sterf omdat niemand dacht dat ik de moeite waard was.